Het geheim achter vrije energie

---

Energie voor nop – top of flop?

Een zogenaamde perpetuum mobile, een eeuwigdurende beweging, is niet mogelijk. Dit zegt één van de gaswetten van de thermodynamica. En dus zit aan iedereen die beweert een apparaat te hebben gemaakt wat energie “uit het niets” tevoorschijn tovert een steekje los. En aldus wordt een “wet” die nog uit de tijd stamt van de stoommachine heilig verklaard, zelfs wanneer we die voor het gemak ook maar “toepassen” wanneer ze ongeldig is: bij open systemen waarbij er op de één of andere manier energie van buiten wordt aangevoerd.

En het gekke is dat de natuur vol zit met perpetuum mobiles, zoals bijvoorbeeld de maan die toch al geruime tijd rond onze planeet cirkelt en de energie verschaft waarmee de getijden in gang worden gehouden, zonder dat het ding op onze planeet valt. Dat is dus wel vreemd. Er wordt energie overgedragen, dat zomaar uit het niets lijkt te komen.

Ik zou daarom zeggen: laten al die “nay-sayers” maar naar de maan lopen om te zien of toch niet ergens iemand haar stiekem zo nu en dan een zetje geeft, dan vallen ze in ieder geval niemand lastig. Dan kunnen ze meteen even kijken of er iets waar is van die geheime UFO-bases die zich aan de achterkant van de maan zouden bevinden.

Over UFO’s gesproken, het is in deze interessant om te weten dat onze oosterburen tijdens de tweede wereldoorlog reeds de beschikking hadden over een aantal verschillende typen “Flugscheiben”, waarvan sommigen veronderstellen dat deze tezamen met de hoge SS-vriendjes van opa Prescott Bush en de zijnen via de “ratlines” van het Vaticaan terecht kwamen in Amerika. Daar stortte in 1947 een “weerballon” neer, vlak bij Area-51, één van de vele bolwerken van de Amerikaanse defensie industrie. Het moge duidelijk zijn dat de Duitse “Flugscheiben”, alsmede mogelijk later daarvan afgeleide modellen, gewoon door mensenhanden zijn gemaakt.

Het aardige aan die Nazi UFO’s van onder meer het type “Haunebu” is dat sommige van deze apparaten gevoed werden door een afgeleide van het “Cohler Magnetstromapparat”, een apparaat dat met behulp van spoelen en magnetisme energie “uit het niets” produceerde. Dit apparaat schijnt door de SS te zijn door ontwikkeld tot het zogenaamde “Thule treibwerk”, dat dus op de één of andere manier ergens energie vandaan zou moeten halen om de zwaartekracht te kunnen overwinnen, een gratis energiebron dus, ofwel “free energy”.

Er zijn inmiddels meerdere apparaten bekend waarvan geclaimd wordt dat deze zogenaamde “free energy” kunnen produceren, schijnbaar uit het niets.

Eén daarvan is de brandstofloze motor van Edwin Gray, waarin een intrigerend “conversion switching element” (CSET) te vinden is, waarmee wat Gray “koude elektriciteit” noemt geproduceerd kan worden en waarvan tot voor kort niemand een idee had hoe zoiets zou kunnen werken. Totdat Peter Lindemann het verband legde tussen deze “Gray tube” en het werk van de geniale Nikola Tesla eind 1800, begin 1900.

Nikola Tesla is bij de meeste elektrotechnici wel bekend als de uitvinder van de wisselstroom, die het eind 1800 aan de stok kreeg met Edison en zijn financier J.P. Morgan, één van de “robber barons”, de “roof baronnen”, die ook mede oprichter was van het Amerikaanse centrale bank kartel, de Fed. Tesla is zonder twijfel één van de belangrijkste elektrotechnische wetenschappers aller tijden, die een dusdanig repertoir aan uitvindingen heeft gedaan, wat zelfs nu nog vele experts perplex laat staan, dat men gerust kan stellen dat Albert Einstein bij hem vergeleken slechts een amateur was, zonder daarbij Einstein tekort te doen.

Tesla heeft reeds honderd jaar geleden ontdekt dat het “medium”, de “ether”, het “vacuum”, actief is en dat elektro-magnetische energie gratis en voor niets uit dat actieve medium zelf onttrokken kan worden. Vraag honderd elektrotechnische ingenieurs of dat mogelijk is en negenennegentig zullen antwoorden: “nee, een perpetuum mobile is niet mogelijk”, zonder echt te weten waar ze het over hebben. Tesla was er op gebrand dat voor elkaar te krijgen en de mensheid te voorzien van een gratis, oneindige en schone energiebron. En hij kreeg het voor elkaar, hetgeen genoemde J.P. Morgan niet bijzonder welgevallig was, want dat zou het einde betekenen van zijn bijzonder goed lopende uitmelk imperium.

Maar goed, ook Tesla had geld nodig om zijn experimenten en uitvindingen ten uitvoer te kunnen brengen. En zo kwam het dat hij uiteindelijk met J.P. Morgan in zee ging en Morgan 51% van het “intellectueel eigendom” van Tesla in zijn bezit kreeg, in ruil voor de financiering voor de bouw van de Waterclifle toren, wat een zender moest worden waarmee de mensheid gratis en voor niets draadloos van energie voorzien zou worden. Morgan betaalde de helft van het benodigde bedrag aan en weigerde vervolgens de tweede helft te betalen, waardoor Tesla het ding nooit af heeft kunnen maken. Maar door zijn contract met Morgan zat hij zo vast als een huis en raakte uiteindelijk totaal geruïneerd. Zijn uitvindingen raakten in het vergeetboek en Morgans uitmelk imperium was gered.

Toen kwam Hilter men zijn SS, wat volgens de meeste historici staat voor “Schutz Staffeln”, Hitlers beschermingsleger. Volgens Joseph Farell, auteur van het boek “The Reich of the Black Sun” was er echter een tweede betekenis van de letters SS: “Schwarze Sonne”, de zwarte zon. De SS was naast dat het Hitlers elite troepen waren ook verantwoordelijk voor de ontwikkeling van wapentechnologie. Uit het boek van Farell blijkt dat de hoge SS-generaal Hans Kammler, direct rapporterend aan Himmler, verantwoordelijk was voor alle(!) in het diepste geheim door de SS uitgevoerde research projecten. Dat dit onder andere resulteerde in de V-1 en V-2 raketten is de meesten wel bekend en ook is wel bekend dat de daarbij ontwikkelde technologie na de oorlog door onder andere Werner von Braun naar Amerika is geëxporteerd. Dat de Duitsers ook de straalmotor hebben uitgevonden en de eerste straaljager, de Mescherschmitt ME-262, reeds gedurende de tweede wereldoorlog operationeel was is al minder bekend. Maar dat is slechts het topje van de ijsberg, zo blijkt uit recentelijk geopende archieven in onder andere de voormalige DDR.

Kammlers SS RD-groepen, door Farell de “Kammerlstab” genoemd, onderzochten en werkten aan zo’n beetje letterlijk alle theorieën en mythen die mogelijk misschien ooit tot wat voor wapen dan ook zouden kunnen leiden, zeker niet in de laatste plaats geïnspireerd door allerlei occulte mythen. Van Egypte tot Nepal, overal haalde men oude geschriften en mythische verhalen vandaan op zoek naar het ultieme wapen uit de oudheid. Want de mythologie verhaalde van de Zwarte Zon, de Schwarze Sonne, die zich in het centrum van het melkwegstelsel zou bevinden en die allerlei onzichtbare straling en energie zou uitzenden. De Kammerlstab ging dus mede op zoek naar alles wat er te vinden was aan aanwijzingen om wapens te maken die gebruik zouden kunnen maken van de energie van die Zwarte Zon. En wat men ook van die mythologie gelooft, feit is dat de Kammerlstab vele en vele experimenten deed, waarvan er ongetwijfeld velen niet succesvol waren.

Maar enkele experimenten waren zeer succesvol en leidden tot een aantal onderzoeksprogramma’s waarin de meest fantastische technologieën werden ontwikkeld. Het is zelfs niet uit te sluiten dat veel van onze moderne technologie gebaseerd is op “Kammlerstab technologie”, inclusief de geïntegreerde schakelingen die het hart van onze computers vormen. Volgens sommige UFOlogen zijn deze namelijk gebaseerd op de “alien” technologie die gevonden werd in de bij Roswell neergestorte UFO, waarin zich erg vreemde elektronica bevond die er heel anders uitzag dan wat de Amerikanen op dat moment hadden. Men baseert zich hierbij onder andere op enkele uitgelekte documenten van de Amerikaanse overheid, die uitgebreid besproken worden door Farell.

Als men deze documenten nuchter en kritisch bekijkt, met in het achterhoofd hetgeen bekend is van de technologie van de Schwarze Sonne, dan ligt het er toch wel erg dik bovenop dat in ieder geval een deel wat er aan UFO’s gezien is de afgelopen decennia zijn oorsprong heeft in de Kammerlstab-technologie. En daar heeft men meteen ook de reden waarom men zo geheimzinnig doet over die UFO’s: deze geavanceerde technologie is van grote militaire en economische betekenis, want aandrijfsystemen die op gratis “zwarte zon” energie lopen zouden het einde betekenen van de globale energie-kartels, waaronder die van de eerder genoemde “Robber Barons” Morgan en Rockefeller.

En dat is meteen ook de reden waarom alles wat er de afgelopen eeuw op het gebied van “vrije energie” is ontwikkeld stelselmatig is onderdrukt. Het lijstje begint dus al met Nikola Tesla, maar ook recentelijk zijn er diverse voorbeelden: de brandstofloze motor van Edwin Gray, Stanley Meyer’s auto met water als brandstof, Joseph Newman’s energie machine, John Bedini’s “Tesla-switch”, Phantone’s “GEET processor” en de draadloze “scalarwave” energie transport-systemen van Prof. Konstantin Meyl. En laten we ook onze eigen Wardenier niet vergeten, de Fries die voor de oorlog in het gekkenhuis werd gestopt vanwege zijn onmogelijke uitvindingen op het gebied van brandstofloze motoren. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden te vinden. Patrick J. Kelly beschreef er vele in zijn boek “A Practical Guide to Free Energy Devices”, een pil van maar liefst 1.854 bladzijden die gratis op zijn website te downloaden is.

Hoewel het veel te ver gaat om te stellen dat alle “free energy” apparaten en claims daartoe op de waarheid berusten, maakt het werk van de Duitse Professor Turtur meer dan duidelijk dat er in ieder geval in theorie mogelijkheden zijn om alle energie die we nodig hebben af te tappen uit de enorme zee van elektrische energie die overal in het universum beschikbaar is.

Prof. Turtur becijferde namelijk met behulp van een recht-toe-recht-aan wiskundige afleiding op basis van de aloude wet van Coulomb de energie-dichtheid van het “statische” elektrische veld, het elektrische veld dat door elke lading, elk elektron en elke atoomkern, wordt uitgezonden. Aangezien deze ladingen continu energie uitstralen zou elke elektrische lading dus een perpetuum mobile zijn, tenzij die energie afkomstig is van een tot noch toe onbekende energiebron. Dat laatste is uiteraard het geval en volgens Turtur is er een energiestroom vanuit hetvacuümdie elke lading binnenstroomt en daar binnen in omgezet wordt in de elektrische energie die vervolgens weer uitgestraald wordt. Deze energie wordt weer opgenomen door hetvacuümen vervolgens weer afgegeven aan andere ladingen.

Met andere woorden: er is een kringloop van elektrische energie en deze energie, die door alle elektronen en atoomkernen in het universum wordt uitgestraald, ligt in principe gratis en voor niets voor het oprapen, als we de juiste trucs weten te vinden.

Er zijn inmiddels een aantal van deze trucs gevonden, onder andere door John Bedini, die zich vele jaren bezig heeft gehouden met de zoektocht naar een praktische manier om deze alom tegenwoordige energiebron af te kunnen tappen, en met succes. Bedini ontdekte dat wanneer hij alledaagse auto accu’s oplaadde met hoog-frequente, hoog-voltage pulsen, er iets verandert binnen in de accu’s, waardoor deze zichzelf opladen, soms zelfs tot een half uur nadat hij zijn acculader uitzette. Ook constateerde hij dat zijn aldus geconditioneerde accu’s nauwelijks nog op te laden zijn met een normale acculader. Een soortgelijk effect blijkt op te treden bij het opladen van condensatoren. Helaas bezigt Bedini een ietwat ongebruikelijke vocabulaire, hij spreekt van “radiant energy”, hetgeen echter niets anders is dan het elektrische veld, en dat mag alom bekend verondersteld worden.

Uiteraard wordt John Bedini door de gevestigde wetenschap niet serieus genomen, want er is immers “consensus” onder de geachte dames en heren dat perpetuum mobiles niet mogelijk zijn. En aldus wordt op basis van theorie de praktijk naar de prullenmand verwezen. En dat noemt men dan tegenwoordig wetenschap, in schril contrast met wat wetenschap hoort te zijn. Het idee is toch dat de theorie de werkelijkheid zo goed mogelijk dient te beschrijven, maar niet dat de werkelijkheid zich dient te gedragen volgens de theorie? En het idee was toch dat als theorie en werkelijkheid niet blijken overeen te komen, dat men dan zijn theorie aanpast aan de verkregen inzichten?

Wanneer men gewoon wetenschap bedrijft zoals het hoort, dan blijkt Bedini’s ontdekking eenvoudig te verklaren. Het is namelijk zo dat een dielectricum, een polariseerbare isolator, die onder andere wordt toegepast om de capaciteit van condensatoren te vergroten, een bepaalde hysterese vertoont. Dit staat bekend als “dielectrische relaxatie”. Wanneer men een dielectricum polariseert met behulp van een elektrisch veld, en men schakelt vervolgens dit veld uit, dan duurt het even voor de polarisatie in het dielectricum verdwijnt. Er is dus een na-ijl effect. Dit effect is eenvoudig in de praktijk te observeren. Neem een standaard elektrolytische condensator, laad hem op tot bijvoorbeeld 10 Volt en sluit hem kortstondig kort om hem te ontladen. Wanneer men vervolgens de spanning op de condensator meet, dan zal deze ergens tussen de 0,1 en 1 Volt bedragen. Iedere normale condensator vertoont dus dit “zelf opladende” effect, zij het onder normale omstandigheden in zeer beperkte mate.

Nu is het vervolgens zo dat het polariseren van een dielectricum op zichzelf geen elektrische stroom kost, een dielectricum is immers een isolator. Het kost weliswaar stroom om het elektrische veld op te wekken waarmee het dielectricum gepolariseerd kan worden, maar het polariseren zelf is enkel en alleen het gevolg van het al dan niet aanwezig zijn van een elektrisch veld, een veld dat volgens Prof. Turtur een energiestroom bevat die vanuit het vacuüm, de omgeving, afkomstig is.

Het interessante is nu dat een eenmaal gepolariseerd dielectricum zelf een elektrisch veld opwekt en dat men ook in staat is dielectrica te maken die permanent gepolariseerd zijn, een zogenaamde electret, zoals toegepast wordt in de electret microfoon. En aangezien een elektrisch veld continu een energiestroom uitzendt, is ieder gepolariseerd dielectricum, permanent of niet, een energiebron. Met die wetenschap is het niet zozeer de vraag óf deze energiebron afgetapt kan worden, maar hóe deze energiebron afgetapt kan worden. Het is dan ook werkelijk klinkklare onzin om Bedini’s uitvindingen af te serveren als zijnde onmogelijke “perpetuum mobiles”.

Wat Bedini namelijk doet, is niets meer en niets minder dan het maken van een semi-permanente electret, binnen in een normale accu of condensator, door op een slimme manier gebruik te maken van dit dielectrische relaxatie effect. Al wat hij doet, is dit effect vele malen sterker maken door in de accu of condensator kortstondig een zeer sterk elektrisch veld op te wekken, met behulp van van hoog-voltage pulsen. Op die manier kost het heel weinig energie om deze elektrische energiebron tot stand te kunnen brengen, terwijl de energie die deze bron uitstraalt in principe ten volle benut kan worden.

Bedini’s sytemen werken dus, maar een dielectricum is een isolator en aangezien we ladingsdragers nodig hebben om stroom op te kunnen wekken en die nu eenmaal niet graag door een isolator willen duurt het relatief lang om met Bedini’s systemen een bruikbare hoeveelheid energie af te kunnen tappen. In feite is dit namelijk hetzelfde principe als het principe dat ervoor zorgt dat condensatoren hun lading niet eeuwig kunnen behouden. Er is namelijk altijd een kleine lekstroom. Door het dielectricum te polariseren kun je die lekstroom de andere kant op laten lopen, maar het blijft een lekstroom. Met andere woorden: dit is niet zo praktisch, want het duurt gewoon te lang.

Maar er zijn natuurlijk meer trucs, zoals de intrigerende “auto op water” van zowel Stanley Meyer als Dr. Andrija Puharich en Edwin Gray’s “brandstofloze motor”. Wanneer deze drie apparaten geanalyseerd worden, dan blijkt uiteindelijk dat ze allen hetzelfde principe gebruiken om energie uit de ether af te tappen. Als je een open spoel in zelf resonantie brengt, zodanig dat er een volledige golflengte in past, dan heb je aan beide uiteinden een hoog voltage signaal dat in fase is. Uiteraard loopt er geen stroom door deze open uiteinden, dus het kost heel weinig energie om de resonantie gaande te houden. De stroom die er loopt, loopt echter midden in de spoel, dus daar heb je weinig aan. Tenzij je de spoel in tweeën knipt.

Als je dat doet, dan kun je weliswaar de stroom gebruiken, maar door dat te doen verstoor je de resonantie, waardoor die verstoring uiteindelijk ook via de uiteinden in het circuit terecht komt waarmee je de zaak aanstuurt. En dan moet je er dus toch weer stroom en energie in pompen om de zaak draaiende te houden. Om dat te voorkomen moet je dus een andere truc verzinnen. Je gebruikt een hoogfrequente draaggolf die gelijkgericht is om de spoel aan te sturen. En dat is in essentie wat in al deze apparaten gebeurt en kennelijk werkt dat vrij aardig.

Hoewel Meyer en Gray eigenlijk geen idee hadden hoe hun apparaten precies werkten, begreep Puharich hoe het zit met die draaggolf en hij beschrijft dat heel mooi in zijn patenten. Het enige wat hij niet begreep is dat als je een gelijkgericht signaal door een versterker stuurt, je dat behoorlijk veel stroom gaat kosten, omdat je bij de nuldoorgangen plotseling de stroom de andere kant op moet zien te krijgen. Hij had zijn gelijkrichter dus *na* zijn versterker en “isolatie transformator” moeten zetten, en dan twee gelijke spoelen in tegenfase aan sturen. Dan heb je alles in balans en kun je door zelf heel weinig stroom te investeren om de resonantie in gang te houden, gratis en voor niets dusdanig veel stroom aftappen dat je kennelijk in staat bent daarmee een auto op water te laten lopen, door die stroom water te splitsen in waterstof en zuurstof en dat als brandstof te gebruiken.

Het moge duidelijk zijn dat het elektrische veld alles biedt wat we nodig hebben om een oneindige, schone en goedkope energiebron tot stand te kunnen brengen. De techniek is er, de theorie is er. En dit is geen hocus pocus en geen “perpetuum mobile”, maar een energiebron die elk elektron en elke atoomkern letterlijk draaiende houdt. Het wordt dan ook hoog tijd dat we hier serieus mee aan het werk gaan, in plaats van in te zetten op bijvoorbeeld bio-brandstof. Elke hectare landbouwgrond die ingezet wordt voor de productie van bio-brandstof wordt onttrokken aan de wereld-voedselproductie en het is nu niet bepaald zo dat die op een dusdanig niveau is dat we ons dat kunnen veroorloven.

Denk daar maar eens goed over na: wilt u straks rijden op het voedsel van de allerarmsten op deze Aarde, terwijl u al minstens 25 jaar gratis had kunnen rijden met Bedini’s accu-technieken of Stan Meyer’s “motor op water”, ware het niet dat de groten der Aarde dat niet zo goed uitkomt in de portemonnee?

Lees hierde technische onderbouwing van dit artikel.