Symbolic Gids Uw bron van informatie op uw persoonlijke ontdekkingsreis
Als kind ben ik altijd zeer zorgzaam naar mijn ouders geweest. Als gezin leefden wij in grote armoede en ik wilde mijn steentje bijdragen om dit te verlichten. Als kind heb ik al een eens wezen gezien die voor andere mensen niet zichtbaar was. Toen ik vijftien was, heb ik tijdens een zwempartij een bijnadoodervaring gehad toen ik bijna verdronken in de Nieuwe Waterweg tussen Schiedam en Rotterdam. Samen met mijn vrienden hielden wij een wedstrijd om aan de overkant van de Waterweg te geraken. De stroming bleek echter veel sterker dan verwacht te zijn en het water was ook erg koud. Op een gegeven moment was ik aan het eind van mijn latijn, maar met alle kracht die ik nog had, ben ik naar een boei gezwommen. Toen ik aan de boei hing, kreeg ik toch het gevoel dat mijn situatie hopeloos was en ik dreigde de boei los te laten om te gaan verdrinken.
Ervaring
Plots bevond ik mij toen ineens in een andere wereld – een wereld vol met prachtige groene glooiende heuvels, beplant met de mooiste bloemen en met de prachtigste kleuren die hier op aarde niet terug zijn te vinden. Het prachtige licht wat er was overviel mij met een onvoorstelbare rust. Dit was een wereld om nooit meer uit weg te willen gaan.
Hoe lang ik daar in die wereld geweest ben weet ik niet, maar plots was ik terug in de aardse wereld. Heel frappant was voor mij het feit dat ik gelijk wist wat ik moest doen om uit mijn benarde positie te komen. Mijn ogen werden als het ware gestuurd naar de rafels van een touw waarmee een zeeschip aan de boei, waaraan ik hing, was aangemeerd. Zo kon ik weer enigszins op krachten komen en daarna heb ik alsnog de overkant van de Waterweg weten te halen. Zo heb ik mij kunnen redden van een verdrinkingsdood. De hulp van ‘de andere kant’ was voor mij echt duidelijk aanwezig.
Lange tijd daarna was ik nog steeds verwonderd over wat mij overkomen was. Ik kon er echter met niemand over praten. Ook thuis niet, want vijf jaar daarvoor was een broertje van mij verdronken en ik kon het verdriet van mijn ouders over mijn verdronken broertje niet door mijn belevenissen oprakelen.
Het vreemde was dat ik daarna veel paranormale gevoelens had. Ik kon gedachten van mensen lezen en wist wat zij wilden. Gelukkig is dat later afgezwakt, maar de intuïtieve gevoelens zijn wel gebleven en zijn zelfs versterkt. Toch was ik een eenling geworden in de maatschappij waarin we leven. Veel gevoelens die ik had, kon ik niet delen en ik was overgevoelig geworden voor het verdriet van anderen. De aardse gebeurtenissen lieten mij niet koud. Ik werd een mens die emoties, die eigenlijk niet bij mij hoorden, naar binnen liet stromen.
Phyllis Atwater heeft door haar onderzoek naar bijnadoodervaringen bij kinderen dit vast kunnen stellen en kwam door haar onderzoek te weten dat veel kinderen vijf jaar later een zelfmoordpoging doen om te ontsnappen aan deze druk. Bij mij is hetzelfde gebeurt. Vijf jaar later had ik ook deze gevoelens. Ik wist toen niet waarom, maar ik wist dat ik geen zelfmoordpoging mocht doen. Maar ik was de wanhoop nabij. Plots kreeg ik een Goddelijke boodschap binnen en mij werd verteld dat ik niet alleen was, maar dat God bij mij was. Tegelijkertijd werd ik doorspoeld door een Goddelijk liefdegevoel. Iedere cel van mijn lichaam werd daardoor gevoed en maakte mij van de ene op de andere seconde de meest gelukkige mens die er maar kon zijn!
Het is de rode draad in mijn leven geworden en is het nog. Maar ook deze gebeurtenis kon ik in mijn contacten in de maatschappij niet delen en mijn eenzaamheid was groter geworden. Maar de herinnering aan deze gebeurtenissen maakte mij weer rustiger en blij. Vele jaren gingen voorbij met veel ‘para’ gebeurtenissen die mijn leven redden.
Ik bleef echter botsen met mijn collega’s, mijn relatie en de maatschappij in zijn geheel. Ik was te veel veranderd ten opzichte van mijn medemens. Of was ik iemand geworden zoals de Schepper ons graag zag? Was ik iemand die terug bij af was en leefde vanuit de liefdevolle bron?
Een ander paragebeurtenis deed zich voor tijdens het overlijden van mijn moeder. Mijn moeder was iemand die getekend was door verdriet en een verschrikkelijk leven achter de rug had. Het verdriet dat zij had kon zij niet naar buiten brengen, maar het verdriet dat zij had stroomde bij mij naar binnen en verstikte mijn gemoedsrust. Dan gebeurt het… Tijdens de laatste ademhaling die zij deed en daarmee naar de andere kant ging, gleed er als het ware een schild vanaf mijn kruin langs mijn lichaam naar beneden en liet daardoor al het verdriet dat zij had geprojecteerd naar mij in de grond wegstromen. Het voelde als een grote bevrijding. Ik was blij dat zij haar verdriet niet meer had.
Openbaring
In januari 1992 zat ik (nietsvermoedend) naar de tv te kijken en tot mijn stomme verbazing hoorde ik in een uitzending mensen praten over dezelfde gevoelens die ik had en die dat gekregen hadden na een bijnadoodervaring. Het telefoonnummer dat na de uitzending werd gegeven heb ik gelijk gebeld en ik heb gesproken met mevrouw Ina Vonk met wie ik mijn ervaringen kon delen.
Ik vertelde mijn verhaal en zij gaf aan dat ik ook een bijnadoodervaring had gehad en dat ik aan een praatgroep kon deelnemen. Eindelijk kon ik mijn gevoelswereld delen met mensen die hetzelfde hadden ervaren als ik en kreeg ik de herkenning en erkenning die ik zo hoognodig nodig had.
Graag wil ik mijn verhaal en ervaring delen en mocht je hierover vragen hebben, kan je mij altijd contacteren via “contacteer mij” hier onderaan.
Getekend: Cees de Kort
