Onderweg naar jezelf

(Note: ik schrijf omdat ik anderen deelgenoot wil maken van mijn ervaringen op de weg van spiritualiteit, bewustwording en aanverwante zaken. Ik schrijf, omdat ik weet dat herkenning en erkenning zien in het verhaal van een ander, jezelf soms net even dat gevoel van bevestiging geeft.
Het blijft namelijk een weg, waar geen routebeschrijving voor is en waar een ieder op zijn/haar eigen manier komt. En ook mijn verhaal is niet HET verhaal, het is geen wetenschap in die betekenis van het woord)

Alles in het leven leidt je naar de ontdekking van jezelf. Het is als schatgraven naar een schat, die je lang geleden zelf hebt begraven. Je herinnert je alleen niet meer waar….

Ik heb het genoegen gehad om één van de meest waardevolle lessen mee te mogen maken. Ik heb mijn tweelingziel mogen ontmoeten. Daar is niets romantisch aan. Zeker waren er romantische momenten, maar niets of niemand is voor mij zo hemelstergend en hartverscheurend geweest als deze ervaring. Bij het woord soulmate of zielsverwant of tweelingziel gaan alle deuren naar de harten van romantische zielen ineens wagenwijd open. Hij (of zij) is het antwoord op alle dromen, zal je onsterfelijk gelukkig maken, de liefde zal een happy end hebben en “ze leefden nog lang en gelukkig.” Ja, misschien leefden ze ook nog wel lang en gelukkig, maar dat hoeft niet per definitie met elkaar te zijn…..

Iemand vertelde over hem, die persoon meende dat ik hem vast wel kende gezien mijn enigszins afwijkende interesses in bijzondere wetenschappen. Nee, ik had nog nooit van hem gehoord. Wel kreeg ik een gevoel dat ik hem toch (her)kende, en ik kreeg een beeld, een soort visioen van hem. Een paar weken later was ik ergens waar ik niet hoorde te zijn, ik had me domweg vergist. Inderdaad, synchroniteit hielp een handje mee. Die was wel vaker mijn metgezel geweest op mijn weg. Ik raakte in gesprek met een man, en tijdens dit gesprek begon het me vrij snel ineens te dagen dat hij diegene was over wie ik had gehoord en die ik had herkend. Zodra dat duidelijk was, leek of alle beleefdheden en de dagelijks prietpraatjes overbodig waren: samen doken we ineens naar dieptes die je doorgaans niet met een volslagen wildvreemde bespreekt. En daar gebeurde iets wat mij mijn hele leven nog nooit was overkomen: binnen een kwartier was ik tot over mijn oren verliefd.

En na die eerste ontmoeting kwam ik hem ineens overal tegen, niet zozeer in de realiteit als wel in cyberspace waar hij in dezelfde sferen als ik vertoefde. Na drie weken wilde ik weten wat het nu was, ik wilde ervaren en onderzoeken dus we kregen contact met elkaar. Tweelingzielen treffen elkaar doorgaans niet altijd als alle wegen open zijn, en dat was ook het geval. Er ontstond een mooie, integere, diepe maar zeer platonische vriendschap. Hoe kon het zijn dat er iemand bestond die zozeer hetzelfde, maar toch anders was? Hoe was het mogelijk dat in mijn hart een onvoorwaardelijke liefde groeide voor deze man, die ik eigenlijk niet eens echt kende maar toch zozeer (her)kende ? Ik vroeg niets, maar kreeg een wereld aan gevoelens cadeau. Toen de weg vrij was, wilden we meer met onze gevoelens doen. En daar ontstond de verwarring: ik was gewend aan roze wolken, roze brillen, een soort van wittebroodsweken, maar kreeg de grootste spiegel die ik ooit in mijn leven tegen mijn neus kreeg aangedrukt. Ik geloofde het niet, wat gebeurde hier??!

We lieten elkaar zien wat onze grootste pijnen, angsten en verstopte duistere gedachten waren, tot in alle uithoeken van onze ziel. En dat zag er allemaal niet zo mooi uit. De mooie momenten waren magistraal en magisch en totaal niet van aardse kwaliteit, wel van een hemelse kwaliteit. Hoe pijnlijk en hard was daarna de val en het landen op de kille, aardse bodem van de realiteit. Dit kon geen leven lang doorgaan, dit was niet iets waar wij tegen waren bestand.

De strijd leidde tot een bitter eind, waar onze ego’s zich verstopten achter harde woorden, bitterheid en schuilden achter de veilige muur van afstand en boosheid. Ik kan niet anders zeggen dat dit verlies was alsof letterlijk een deel van mijn hart en ziel uit mijn leven werd gerukt, met grof geweld en zonder enige verdoving. Ik was totaal de weg kwijt zonder hem, wilde niet meer zonder hem.
Twee lange jaren heeft dit verwerkingsproces geduurd, jaren waarin ik ook mezelf in alle glorie, met alle licht- en schaduwkanten, moest confronteren: dat is de les. Eerdere langere relaties hadden niet dit effect, noch de verwerking speriode die deze relatie had.

Ik moest opnieuw leren leven. Elke stukje wat ik, tot hem toe, had verstopt en –bewust of onbewust- niet onder ogen wilde zien, daar werd ik mee geconfronteerd. Ik zocht niet naar hem of hij naar mij, maar we vonden elkaar om de ander de grootste heling in het leven te geven. Na de pijn, volgde de les, berusting en de acceptatie. Zonder hem voelde ik me niet heel. Door ons contact lieten we elkaar, zonder dat we het doorhadden, zien dat alle heelheid al in onszelf te vinden was. Dat leerden we elkaar en daarmee gaven we elkaar de meest waardevolle les in het leven: we waren al heel en compleet, de ander leerde ons te zien dat in onszelf en niet in een ander te vinden.

Mijn leven is totaal veranderd sinds deze ervaring. Liefde zal nooit meer hetzelfde zijn. Aan de ene kant maakt me dat wat triest, aan de andere kant geeft het mijn leven een andere glans. Ik ben al heel, ik ben compleet, ik hoef niets meer te zoeken in een ander. Elke liefde die nu in mijn leven komt, komt als toevoeging op mijn heelheid. Niet als compensatie op een tekort. Daar kan mijn leven alleen maar mooier van worden… ©

Ontmoet je graag,
Catharina van Hien.